Aan het eind van de jaren tachtig kwam de transformatie van de toentertijd verloederde Amsterdamse Oostelijke Haveneilanden tot woongebied in een stroomversnelling terecht. De ontwikkeling van de voormalige havens viel samen met een bloeiperiode in de Nederlandse architectuur – het tijdperk van de Superdutch generatie; het Oostelijk Havengebied wordt daardoor ook wel gezien als een who is who van de architectuur uit de jaren negentig en vroege jaren nul. Binnen dit gebied tekende atelier PRO voor het ontwerp van een groot wooncomplex op en tussen het Borneo- en het Cruquiuseiland: Entrepot-West
In het stedenbouwkundig plan van de Gemeentelijke Dienst Ruimtelijke Ordening moest Entrepot-West een reusachtig gesloten carré over het water worden. Atelier PRO ontwierp een complex dat een radicale correctie is op dit plan, om zo te zorgen dat het nieuwe gebouw een verbinding kon maken met het havengebied, het water en de stad. Het ontwerp wordt letterlijk en figuurlijk ‘gedragen’ door een dubbele overbrugging van het havenbekken; de ene ‘brug’ wordt gevormd door de Entrepotbrug, het golvende woongebouw dat steunend op brugpijlers de haven oversteekt tussen het Borneo- en het Cruquiuseiland – tevens blikvanger van het hele plan. De andere brug is de Margaret Staal-Krophollerbrug, een verkeersbrug die de Oostelijke Eilanden met de Indische Buurt verbindt.
Langs de Borneolaan en de Cruquiusweg staan, evenwijdig aan de haven, korte woonblokken als overblijfsels van het carré van de Dienst Ruimtelijke Ordening. Aan weerszijden van de slingerende Entrepotbrug liggen urban villa’s paarsgewijs in hoven aan de kades. Een hoge, eveneens door atelier PRO ontworpen woontoren naast de verkeersbrug, de Watertoren Entrepot-West (1991-1997) pint het hele plan vast op de scheidslijn tussen land en water. Bestaande oudere gebouwen - zoals het Douanegebouw en de poort van de oude veemarkt langs de Cruquiusweg - zijn behouden om de nieuwbouw beter in de stad te laten hechten.